Zima minęła, wiosna już zawitała, przyroda budzi się do życia a wraz z nią i ja:) Mam nadzieję, że moja zła passa już minęła i zacznę normalnie funkcjonować. Dzisiaj będzie krótko i florystycznie.
Parę lat temu dostałam sadzonkę roślinki, której nazwy nie znałam. Była piękna . Co prawda, na zimę zamierała i przechodziła w stan spoczynku ale późną wiosną odradzała się i przez całe lato i jesień cieszyła oko rozłożystymi liśćmi.
Na powyższym zdjęciu jest w fazie rozwoju.
Na jesień, gałązki opadały, a cały pień łamał się i trzeba było go ścinać. Przez całą zimę doniczka straszyła gołą ziemią z dziurką pośrodku po uschniętym pieńku. W ziemi spokojnie drzemała sobie bulwa korzeniowa.
Jakież było moje zdziwienie, gdy 1 kwietnia na prima aprilis w doniczce ujrzałam to:
Moja roślinka zaczęła budzić się do życia prawie 2 miesiące za wcześnie. Ale ucieszyłam się i zaczęłam ją ponownie podlewać. Rosła jak na drożdżach:) Dzienne przyrastała prawie 10cm.
Po pewnym czasie zauważyłam, że jej czubek jest jakiś inny niż zwykle. Na długim badylu pojawiło się dziwne zgrubienie.
Nie miałam już żadnych wątpliwości, że to pąk kwiatowy:) Z jednej strony ucieszyłam się, że będzie piękny kwiat ale z drugiej to obawiałam się zapachu. W międzyczasie poznałam nazwę mojej roślinki. To Dziwidło Riviera. Okazuje się, że ten piękny kwiat nie pachnie ale śmierdzi i to jak!!!
Musiałam wynieść tego śmierdziucha z mieszkania:)
W rzeczywistości kwiat jest koloru ciemno-bordowego a obecna wysokość to 90cm. Ciekawa jestem czy jeszcze urośnie a co będzie jak przekwitnie? Czy ponownie wypuści liście? Zobaczymy:)
Na szczęście gdyby całkowicie umarła to mam jej dzieci, które jeszcze smacznie sobie śpią:)
Jak kwietny post to na zakończenie pokażę jeszcze moje pięknie kwitnące żonkile.
To było florystycznie ale następny wpis będzie już robótkowy.
Dziękuję za odwiedziny i cieplutkie słowa pod ostatnim postem.
Serdecznie pozdrawiam!
Bożena
